Suzan, 36 jaar

Tijdens het eerste gesprek vertelt Suzan dat ze een grote kinderwens heeft. Ze is bijna 36, heeft geen partner en wil onderzoeken hoe ze haar kinderwens toch in vervulling kan laten gaan. Er zit een leuke zelfverzekerde vrouw tegenover me die het goed voor elkaar heeft. Ze heeft een interessante baan met doorgroeimogelijkheden, een uitgebreide vriendenkring en net een leuk huis gekocht. De ene na de andere vriendin wordt zwanger of heeft al kinderen en het begint bij Suzan ook te kriebelen.

Verantwoordelijk

Suzan had altijd het beeld voor zich dat ze samen met een leuke man een gezin zou stichten, maar die leuke man, dat is er nog niet van gekomen. Dus overweegt ze om zonder partner een kind te krijgen. Ze heeft alleen geen idee waar ze moet beginnen; er komt zoveel op haar af. Kies ik voor een bekende of onbekende donor en hoe is dat voor het kind? Zou ik het aankunnen om 24/7 verantwoordelijk te zijn voor een kind? Is het misschien fijner om de zorg te delen met een andere wensouder? Alle onderwerpen passeren de revue. We bespreken ook de ervaringen van andere cliënten. Wat maakte dat zij bepaalde keuzes hebben gemaakt?

Co-ouderschap

Na verscheidende gesprekken heeft Suzan een plan dat ze gaat uitvoeren. Ze wil samen met een of twee wensouders proberen een kind te krijgen en de zorg door middel van co-ouderschap invullen. Anderhalf jaar later kom ik haar tegen in de stad en laat ze me vol trots haar zwangere buik zien. Ze is 4 maanden zwanger van een man die ze heeft gevonden via een site voor wensouders. Ze gaan de opvoeding en zorg voor hun kind met zijn drieën delen: zij, de man en zijn partner.