Janique

 
Janique nam twee maanden na haar miskraam contact met ons op. Ze wilde zo snel mogelijk een afspraak, omdat ze zich geen raad meer wist. Een week na de miskraam was ze weer aan het werk gegaan. Concentreren kostte veel moeite, ze was erg moe en moest snel huilen. De weken erna voelde ze zich steeds slechter. Door reacties uit haar omgeving kreeg ze de indruk dat haar gevoelens overdreven waren.

Emoties

Tijdens het eerste gesprek was ze erg verdrietig. Ze voelde zich overvallen door de emoties en verontschuldigde zich. Het was niets voor haar om steeds te huilen, zei ze. Ze begreep niet goed dat ze zo uit balans was. Daarnaast gaf ze aan dat ze bang was dat het misschien niet meer zou lukken om weer zwanger te worden.

Janique schaamde zich voor haar emoties en dat ze zich ziek had moeten melden op haar werk. Tijdens onze gesprekken zag ze in dat dit bij haar verwerkingsproces hoort en dat meer vrouwen dit zo ervaren. Ze herkende zich in de voorbeelden van andere vrouwen en dit deed haar goed. Nu bleek dat ze niet de enige was die een miskraam op deze manier beleefde.

Opluchting

Janique heeft uitgebreid verteld over hoe de miskraam is verlopen. Door hier samen diep op in te gaan, kon ze voelen wat ze tijdens de miskraam had gevoeld. Dit was intens voor haar, maar gaf ook een gevoel van opluchting. Ze erkende dat het, ondanks de steun van haar partner, een eenzaam proces was geweest. We hebben aandacht besteed aan het belang van afscheid nemen. Hierdoor hebben Janique en haar partner alsnog via een ritueel afscheid genomen van de zwangerschap.

Het was tijdens het traject opvallend hoe snel het beter ging met Janique. Het verschil tussen het eerste en het laatste gesprek was groot. Door bewust aandacht te besteden aan wat er gebeurd is, kun je in een paar gesprekken enorme stappen maken. Janique heeft de ervaring geïntegreerd in haar leven en kan weer verder.